Լուսանկարները ապրում են

Պատահական արված լուսանկարները երբեմն դառնում են մեր իրականության մի մասնիկը, խորհրդանշում ժամանակը, տվյալ ժամանակին բնորոշ դեպքերը, իրադարձությունները, դրվագները:
Հաճախ չենք էլ մտածում` ո՞վ է սիրված լուսանկարի հեղինակը, ի՞նչ նախապատմություն ունի հավերժացած ակնթարթը, ո՞վ կամ ովքե՞ր են պատկերված նկարում: Երիտասարդ լուսանկարիչ ՎԱՐԴԱՆ ՊԵՏՐՈՍՅԱՆԻ հետ մեր զրույցը լուսանկարչական արվեստի առանձնահատկությունների, հետաքրքրություն արթնացնող լուսանկարների, հեղինակային իրավունքի ոտնահարման և այլ հարցերի շուրջ է:

-Վարդան, մեր տեխնադարում լուսանկարում են բոլորը: Ինչո՞վ է առանձնանում պրոֆեսիոնալ աշխատանքը:
-Առաջին հերթին լուսանկարը պետք է ճիշտ կոմպոզիցիա ունենա, երկրորդը` ճիշտ էքսպոզիցիա: Երրորդն արդեն ձեռագիրն է: Յուրաքանչյուր լուսանկարիչ ունի իր բնորոշ ձեռագիրը, որը տարիների հետ կատարելագործում է:
-ՈՒսուցիչ ունեցե՞լ եք:
-Ոչ, ինձ ոչ ոք չի սովորեցրել լուսանկարչություն: Այնքան եմ լուսանկարել, մինչև կարողանամ իմ ուզածը ստանալ: Իսկ տեսական գիտելիքները ձեռք եմ բերել ինքնակրթությամբ:
-Ձեզ գրավում է օդային լուսանկարչությո՞ւնը:
-Այո, բարձր տեղերից, օդապարիկից շատ եմ սիրում նկարել, բայց թռչող սարքով չեմ աշխատում: Ես պիտի տեսնեմ այն, ինչ լուսանկարում եմ:
-Ձեր աշխատանքի մեջ, բացի գեղագիտությունից, նաև էքստրիմ կա, դժվար չէ՞ հաղթահարել բարձունքի վախը, միաժամանակ աշխատել:
-Վախ չկա: Առաջին անգամ անսովոր էր, հետո անցավ:
-Ձեր աշխատանքներում կարելի է տեսնել լուսինը` տարբեր օրականներում, տարբեր դիրքերից: Ինչո՞վ է պայմանավորված այդ հետաքրքրությունը:
-Մանկուց ինձ գրավել է լուսնի սկավառակը: Երբ տեսնում էի` լուսինը նոր դուրս է գալիս, ասում էի` պապի, տես, ոնց որ կարագ լինի: Երազում էի լուսանկարչական սարք ունենալ ու նկարել: Երբ կարողանում ես ստանալ լուսնի խառնարանների ընդգծվածությունը, խորությունը, ավելի ես ոգեշնչվում և փորձում ամեն անգամ է՛լ ավելի կատարելագործել աշխատանքդ:
-«Ժամը» լրատվականով ցուցադրվեց Ձեր լուսանկարը, որտեղ Երևանը պատկերել էիք մեկ կիլոմետր բարձրությունից: Նշվեց նաև, որ դա օդապարիկով մայրաքաղաքում արված ամենաբարձր թռիչքն է: Առհասարակ, Երևանը հաճախ եք նկարում, մեր քաղաքն ինչպիսի՞ն է լուսանկարչի աչքերով:
-Շատ է փոխվել, աղավաղվել մայրաքաղաքը, բայց ընդհանուր «դիմագիծը», հատկապես վերևից, շատ սիրուն է: Անկեղծ ասած, Երևանը հեռվից` վերևից, ինձ ավելի է դուր գալիս:
-Լուսանկարում կյանքը, ակնթարթը կա՞նգ են առնում:
-Կարծում եմ` լուսանկարներում կյանքը շարունակվում է: Լուսանկարները ապրում են:
-Ժպտացող զինվորի հանրահայտ նկարի մասին կպատմե՞ք: Ո՞վ է պատկերված լուսանկարում: Ինչպե՞ս է ծնվել այդ նկարը:
-Սարգիս Հովհաննիսյանն է պատկերված: Սարգիսը ոչ թե ժպտում է, այլ քմծիծաղում: Թշնամուն ուղղված հայացք է: 2015-ի վերջում եմ նկարել` առաջնագծում: Ասացի` դու քայլիր խրամատում ու հենց պտտվես, միանգամից ինչ-որ հայացք ընդունիր: Հենց առաջին փորձից ստացվեց նկարը, բայց չէի սպասում, որ նման արձագանք կունենա:
-Թվում է՝ ապրիլյան օրերին է արվել լուսանկարը: Ամեն դեպքում, զուգորդվում է այդ օրերի հետ:
-Պարզապես քառօրյա պատերազմից հետո սկսեցին տարածել լուսանկարը, մինչ այդ մեծ ուշադրություն չէին դարձնում:
-Ի՞նչ եք զգում, երբ կորցնում եք պահը, որ կուզեիք պատկերել:
-Օրեր շարունակ տանջվում եմ, մինչև մոռանամ:
-Ի՞նչ խնդիրների, արգելքների եք հանդիպում լուսանկարելիս:
-Օրինակ, ջրամբարներում, կամուրջների մոտ լուսանկարել եմ, մոտեցել, զգուշացրել են, որ չի կարելի: Ասել եմ, որ ջնջում եմ, բայց պահել եմ այդ աշխատանքները:
-Պատահական անցորդների նկարո՞ւմ եք: Դժգոհություն չի՞ լինում, ասո՞ւմ են՝ ինչո՞ւ եք ինձ նկարում:
-Ոչ ոք չի կարող ասել` ինչո՞ւ ես նկարում: Նույն հաջողությամբ՝ տեսախցիկներ են տեղադրված քաղաքի տարբեր անկյուններում, եթե չես ուզում հայտնվել կադրում, առնվազն պետք է քաղաք դուրս չգաս: Մի անգամ հրապարակում անուշ-անուշ քնած երեխայի եմ նկարել, բայց չեմ սիրում պատահական մարդկանց նկարել: Ինձ գրավում է բնությունը:
-Հեղինակային իրավունքը հաճա՞խ է ոտնահարվում:
-Թեկուզ` ոչ հատուկ, բայց, այո, շատ է ոտնահարվում: Չեմ արձագանքում, գիտեմ, որ ասելու են` չենք իմացել, լոգոն չի եղել: Ինստագրամով շատ են տարածում, ու չես կարող ասել` ով է արել: Եթե դիտավորություն կա, անպայման արձագանքում եմ: Օրինակ, մի անգամ իմ լուսանկարով մրցույթի էին մասնակցում, զգուշացրի, հանեցին:
-ՈՒնե՞ք լուսանկար, որն առանձնահատուկ է Ձեզ համար:
-Այո, լուսանկարը, որտեղ պատերված է լուսնի մոտով անցնող ինքնաթիռը: Պատահական նկար է, կարգավորումները չհասցրի անել, միանգամից նկարեցի, դրա համար մի քիչ լղոզված է ինքնաթիռը: Ինձ համար դա իմ թիվ մեկ լուսանկարն է, որովհետև եթե ողջ կյանքում ցանկանայի նման լուսանկար անել, չէր ստացվի: Վստահ եմ, որ այդ տեսարանը էլ երբեք չի կրկնվի:
-Ցուցահանդեսով ե՞րբ եք ներկայանալու:
-Սովորություն ունեմ հրապարակելու նկարներս, բայց արդեն սկսել եմ պահել որոշ աշխատանքներ: Ցուցահանդեսի ժամանակ հետաքրքիր են չհրապարակված լուսանկարները:

Զրուցեց Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԸ

Լուսանկարներ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ